top of page

Η ιστορία της Aloe Vera 

Aloe Vera (λατ.: αλόη η γνησία) – ονομάζεται επίσης κρίνο της ερήμου

 

Η αρχαιότερη αναφορά στην αλόη προέρχεται μάλλον από την Βαβυλωνία. Σε ένα κεραμικό θραύσμα (περ. 4.200 π.Χ.) βρέθηκε μια συνταγή αλόης. Στην αρχαία Αίγυπτο των Φαραώ, το φαρμακευτικό φυτό αλόη από το 3.000 π.Χ. υπήρξε αντικείμενο μεγάλης λατρείας και εξαιτίας της θεραπευτικής δύναμής της ήταν γνωστή ως το „φυτό της αθανασίας“. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι την αποκαλούσαν επίσης „το αίμα των θεών“. Ίχνη της απαντώνται στις τοιχογραφίες των ναών και στους τάφους των Φαραώ. Η αλόη επίσης απαντάται σε διάφορα ιερογλυφικά κείμενα.

 

Τα παλαιότερα ευρήματα που αφορούν στις θεραπευτικές ιδιότητες της αλόης, ωστόσο, δεν προέρχονται από τους Αιγυπτίους, αλλά από τους Σουμέριους. Σε ένα πήλινο πλακίδιο από τον 18ο αιώνα π.Χ., το οποίο βρέθηκε σε ανασκαφή στη σουμερική πόλη Νιππούρ και το οποίο αποκρυπτογραφήθηκε το 1953, περιγράφονται ήδη αρκετά αναλυτικά οι θεραπευτικές δράσεις της αλόης. Ο αιγυπτιακός ιατρικός πάπυρος Ebers xρονολογήθηκε στο έτος 1.550 π.Χ. Βρίσκεται στο πανεπιστήμιο της Λειψίας και περιλαμβάνει τουλάχιστον 12 συνταγές φαρμάκων, στις οποίες αναφέρεται η αλόη. Υποστηρίζεται ότι ήδη η Κλεοπάτρα και η Νεφερτίτη εκτιμούσαν τη συνεισφορά της στη φροντίδα του δέρματος.

 

Η αλόη αναμφίβολα συγκαταλέγεται στα αρχαιότερα φαρμακευτικά φυτά που ήταν γνωστά στον άνθρωπο. Αλλά και στην Άπω Ανατολή και την Ασία θεωρούνταν περιζήτητο φάρμακο για εξωτερικά τραύματα και εσωτερικές παθήσεις. Σύμφωνα με καταγραφές, την αλόη την έφεραν Άραβες έμποροι στην Περσία, την Σουμάτρα και την Ινδία. Υπάρχουν εκτιμήσεις, ότι η λέξη αλόη προέρχεται από τα Αραβικά και σημαίνει „πικρό“.

 

Το 500 π.Χ. στο νησί Σοκότρα, στο ανατολικό κέρας της Αφρικής, υπήρχαν ήδη τεράστιες φυτείες αλόης. Ο μύθος λέει, ότι ο Μέγας Αλέξανδρος κατέκτησε αυτό το νησί για να εξασφαλίσει τον καλύτερο εφοδιασμό του στρατού του με αλόη. Ξεκινούσε τις πολεμικές επιχειρήσεις του μόνον εφόσον υπήρχε αρκετή αλόη για τη θεραπεία των τραυμάτων των στρατιωτών του.

 

Ο Έλληνας γιατρός και φυσιοδίφης Πεδάνιος Διοσκουρίδης από τα Ανάζαρβα (της Κιλικίας) τον 1ο αιώνα π.Χ. ήταν αυτός που στην αρχαιότητα περιέγραψε με τη μεγαλύτερη λεπτομέρεια και κατέδειξε την εφαρμογή της αλόης για τις επιμέρους παθήσεις. Τα έργα του σε πέντε τόμους υπήρξαν επί 1.500 χρόνια τα πιο έγκυρα διδακτικά βιβλία της φαρμακολογίας και φαρμακευτικής στη Δύση.

 

Ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος (23 - 79 μ.Χ.) ένας διάσημος φυσιοδίφης, επιβεβαίωσε τις θεραπευτικές περιγραφές του Διοσκουρίδη.

 

Από τον 9ο αιώνα σώζονται έργα του φημισμένου Άραβα φιλοσόφου, αρχιτέκτονα και γιατρού Αβικένα, ο οποίος επιβεβαίωσε τις παρατηρήσεις του Διοσκουρίδη και του Πλίνιου, ενώ προσέθεσε και άλλες εφαρμογές της αλόης.

 

Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα εξαπλώθηκε η χρήση στην Ευρώπη, κυρίως στην Ισπανία, την Ιταλία και την Πορτογαλία, όπου η αλόη στη συνέχεια έγινε ενδημικό είδος. Ο Μάρκο Πόλο κατέγραψε στα ταξίδια του στη μακρινή Ανατολή πολλά παραδείγματα εφαρμογής που παρατήρησε εκεί σχετικά με την ιαματική δράση της αλόης.

 

Υπάρχει μια λεπτομερής περιγραφή του Παράκελσου για την αλόη, από το 1529. Το έργο του εκδίδεται σε όλο και νέες ανατυπώσεις.  Αναφέρεται στη „μυστηριώδη και μυστική αλόη, ο χρυσός χυμός της οποίας θεραπεύει εγκαύματα και απομακρύνει τις τοξίνες από το αίμα“.

 

Στις 21 και 23 Οκτωβρίου ο Κολόμβος αναφέρει στα ημερολόγιά του, ότι είχε βρει στην Αμερική κάποια είδη αλόης και έδωσε την εντολή να φορτωθεί αρκετή ποσότητα αυτών. Σε όλα τα θαλασσινά ταξίδια του έπαιρνε στη συνέχεια πάντα μαζί του ένα φυτό αλόης, και αναφερόταν σ’ αυτήν ως το „φαρμακείο σε μια γλάστρα“.

 

Η πρώτη μεγάλη επιστημονική ανακάλυψη σχετικά με την αλόη έγινε  από τους δύο γιατρούς Creston Collins (πατέρα και γιο) στο Maryland τη δεκαετία του 1930, τον 20ο αιώνα. Την εποχή εκείνη από τις εξετάσεις με ακτίνες Χ προκαλούνταν πολύ συχνά σοβαρά δερματικά εγκαύματα. Δοκιμάστηκαν πολλές θεραπευτικές μέθοδοι, ωστόσο, η πιο επιτυχής αποδείχθηκε η εφαρμογή κομπρέσας από ένα φύλλο αλόης, κομμένο στη μέση, όπου το κολλώδες εσωτερικό της αλόης τοποθετούνταν απευθείας πάνω στο τραύμα. Τα τραύματα παρουσίαζαν γρήγορη ίαση, χωρίς παρενέργειες. Το 1935 δημοσίευσαν τα ευρήματά τους στο περιοδικό „The American Journal of Roentgenology“. Οι Αμερικανοί ακόμη σήμερα αναφέρονται στην αλόη ως „the silent healer“ („η σιωπηλή θεραπεύτρια“).

 

Πηγή: „Kapillaren bestimmen unser Schicksal; Aloe Kaiserin der Heilpflanzen“ („Τα τριχοειδή καθορίζουν τη μοίρα μας. Αλόη, η αυτοκράτειρα των φαρμακευτικών φυτών“) του Michael Peuser

 

 

 

bottom of page